Emet jako wymarzony pies?

Zaczęło się wpisem jednej osoby, później kolejne na ten temat : ,,Czy pies,którego wybrałam jest moim wymarzonym?''. Jak wszyscy to wszyscy, dzisiaj kolej na mnie ;).

Moja wypowiedź będzie się różnić od dotychczasowych. Dlatego,że Emet rasowym psem nie jest. Historia jego adopcji została opisana tutaj, dlatego nie będę jej kolejny raz przywoływać.

Wcześniej długo nie myślałam o psie, wiedziałam że z rodzicami nie mam szans. Nie miałam przez to w głowie obrazu swojego wymarzonego psa tak jak na przykład myślę o tym teraz, jakiego psa chciałabym mieć w przyszłości. Emet po prostu się trafił, tak musiało być. Wiedziałam, że będzie duży, że trzeba będzie włożyć w niego dużo pracy. Wszyscy straszyli mnie, że nie będzie łatwo, a pierwsze co mam zrobić to kupić kolczatkę (której w żaden sposób nie zamierzam negować). Czytałam o psach, ale tak naprawdę wiedzy praktycznej nie miałam. 

Początki nie były łatwe, Emet sprawdzał mnie z każdej strony na ile może sobie pozwolić. A zwykle mu się udawało. Już drugiego dnia luzem biegał w lesie z psami. Szybko zabrałam się za jego socjalizację (chociaż dość późną w jego wieku), uczenie podstawowych komend i zasad, zabawę i po prostu wspólne spędzanie czasu. Kiedy przeprowadziliśmy się pod las, wychodziliśmy na długie spacery kilka razy dziennie (miał wtedy ok.roku). To był najgorszy czas. Co prawda byłam zachwycona jego przywołaniem w lesie gdy nic innego nie było, ale poza tym...uciekanie z ogrodu do psów przez takie przeszkody że do tej pory ciężko mi uwierzyć,zabieranie wszystkiego co tylko zmieści się w pyszczku,gryzienie,rzucanie się na mnie (nie agresywne). Właściwie to mogłabym wymieniać, wszystko wiązało się z nadmierną ekscytacją nad którą nie bardzo wiedziałam jak pracować. Nie mogłam wtedy pozwolić sobie na szkolenia, dlatego wszystko robiłam na własną rękę.

Być może z innym psem nie byłoby tak trudno. Przecież od początku pracowaliśmy, puszczałam go w lesie z psami a tu nagle nie ma mowy o reakcji na odwołanie od psów/ludzi. O co chodzi? 

Wtedy dopiero zaczęła się solidna praca (czyli gdzieś w wakacje zeszłego roku kiedy miał niecałe 2 lata). Emet zaczął się uspokajać, ale i tak myślę,że najważniejszym czynnikiem który zadecydował o tym było jego dorastanie. Bo tak naprawdę nigdy systematycznej pracy nie było.

Z biegiem czasu żałuję, że od początku nie układało się nam najlepiej ale z drugiej strony mając w myślach obraz wściekłego psa a psa, który obecnie może jechać ze mną wszędzie i nie sprawia przy tym większych problemów i tak jestem z nas dumna. W jakimś stopniu podołałam temu wielkiemu wyzwaniu, on zaczął akceptować moje zasady i chyba powoli rozumie, że dobre zachowanie bardziej mu się opłaca. Przede wszystkim jestem wdzięczna za to,że to Emet do mnie trafił. Nie wiem czy jakikolwiek inny pies nauczyłby mnie tak wiele. Zdecydowanie jest moim wymarzonym psem. Psem, z którym wiążę jeszcze wiele. Tak naprawdę nasza przygoda dopiero się zaczyna. Ostatnie kilka miesięcy pokazały, że jest nadzieja. 

Jeśli tylko mój Mistrzu wyjdzie z problemów zdrowotnych i zostanie dobrze przebadany, będziemy dalej toczyć się w stronę Obedience,chociaż mam nadzieję że tym razem toczyć się nieco szybciej. W czerwcu zapewne ruszymy się na pierwsze sportowe szkolenia, jednak na początku praca będzie polegała nadal na podstawach, współpracy ze mną przy innych psach co przełoży się na przywołanie (mam nadzieję).

Jeszcze chciałam dodać, że dla mnie cudowne w kundelkach jest to, że są bardziej nieprzewidywalne. Co chwilę odnajduję w nim nowe cechy,codziennnie jest dla mnie inną rasą. To jest najwspanialsze.

Wszystkie zdjęcia pochodzą sprzed roku, cały czas ubolewam nad brakiem lustrzanki i te są jedyne, jakie mamy robione lepszym aparatem. Może ktoś kiedyś zachce obfocić mojego modela jak zaczniemy trochę wyjeżdżać do psiej społeczności :).

***

Mam nadzieję,że post Wam się spodobał a że krótki nie jest to i nadzieję,że ktoś go jednak przeczyta. 

Dzisiaj miałam maturę ustną z polskiego, na szczęście to już za mną i teraz już tylko z górki. 

Wczoraj otrzymałam najlepsze pocieszenie przed stresującym dniem, a mianowicie prezenty z  wyróżnienia w rozdaniu na blogu http://czerwonafilizanka.blogspot.com/. Autorce bardzo dziękuję i zapraszam na tego bloga, dla mnie inny niż wszystkie i ciekawy, i wcale nie jest to taki nie psi blog. Jak zajrzycie to się przekonacie :).

A oto moje prezenty, po części Emeta też! :)

czajnik bezprzewodowy Ricco, lizaczki :)

a w środku ku zdziwniu- żel pod prysznic o obłędnym zapachu i żwacze dla Emetka 

Trzymajcie się! Teraz posty będą pojawiać się systematycznie, jeśli tylko będzie o czym pisać. Na razie nadal leżymy całe dnie, ale już zaczynam powoli się martwić. 

Papa!